Gackt "Seven"

Wciągnięty przez szklany sen
Otulony ciepłem
Budzi mnie słaby głos
“Tutaj mnie zabij”

Ta wynurzająca się postać
której w realnym życiu mogę tylko pragnąć
Nie wróci

Zanikające wspomnienia,
których nie jestem w stanie przywołać
doprowadzają mnie do szału
Te “niezapomniane” słowa powracają
“Kim jesteś”

Zbieram rozbite szkło
układając je jak puzzle

Tylko odrobinę opieram się mym drżącym dłoniom
Boje się światła, choć nie mogę mu umknąć

W mym sercu nie znajduje już twych gasnących wspomnień
Zbieram zatem wszystkie brakujące fragmenty
Która z dróg jest tą właściwą?

We mgle wypatruje twego spojrzenia
Nawet teraz je widze

Twa postać, której już nie pamiętam..... niezapomniany kształt
Nawet teraz krzycząc
rozbija szkło w mym wnętrzu
Cały czas

"dakishimete..."
Przytul mnie....